آن که عمری در پی او می دویدم کو به کو ناگهانش یافتم با دل نشسته روبه رو
از آداب حضور قلب در نماز عبارت است از این که سالک باید خود را حاضر در محضر حق ببیند و عالم را محضر ربوبیت بداند و خود را از حضار مجلس و مقیم بین ید الله محسوب کند و عظمت حاضر ومحضر را به قلب برساند واهمیت مناجات با حق تعالی و خطر آن را به قلب بفهماند و با تفکر و تدبر قبل از ورود در صلات،قلب را حاضر کند و به او بزرگی مطلب را بفهماند وآن را ملتزم کند به خضوع و خشوع وطمانینه وخشیت و خوف و رجا و مسکنت تا آخر نماز و با قلب مشارطه کند که از این امور مراقبت ومحافظت کند و تفکر وتدبر در احوال بزرگان دین وهادیان سبل کند که برای آنها چه حالاتی دست می داده وآنها چه معامله ای با مالک الملوک می کردند و از احوال امامان معصوم علیه السلام سر مشق اتخاذ کند و واز آن بزرگواران مدد بخواهد . افسوس که ما اهل غفلت و سکر طبیعت و مغروران بی مایه در تمام امور دست نشانده شیطان پلید هستیم و هیچ گاه از خواب گران و نسیان بی پایان بیرون نمی آییم .
اکنون در اینجا به بعضی از روایاتی که در رابطه با ائمه علیه السلام در باب نماز وارد است ذکر می کنیم علی بن الحسین علیه السلام وقتی به نماز می ایستاد رنگش دگر گون می شد و چون به سجده می رفت سر بر نمی داشت تا آنکه عرق از وی می ریخت .
امام حسین علیه السلام: نماز به کمال نرسد مگر برای کسی که طهارتی همه جانبه و تمامیتی رسا داشته باشد و حق آن را کامل ادا کند و از وسوسه و انحراف به دور باشد ،خدای را بشناسد و برای او خشوع نماید وثابت ورزد در حالی که میان نومیدی و امید ،شکیبای و بی تابی ایستاده باشد. گویی وعدها برای او ساخته آماده و وعید ها بر او واجب گردیده است ،دارایی خود را بذل کرده و مقصود خویش برابر نظر آورده و جان در راه خدا نهاده و طریق او را بر گزیده و بینی بر خاک (سجده) نهاده کمترین کراهتی به دل راه ندهد و پیونده علایق را از هر که جزء او بریده و تنها به او متوجه گردیده و به حضور او آمده وعطای او را خواسته است.پس اگر چنین نمازی به جای آورد همان نمازی خواهد بود که به آن امر شده و از آن خبر داده شده و این همان نمازی است که از فحشا و منکر باز می دارد . از امام زین العابدین: اما حقوق نماز عبارت از این است که بدانی نماز ورود به محضر خداست و بدانی در نماز در پیشگاه خدا ایستاده ای .چون این را دانستی ، شایسته خواهی بود که به نماز باستی آنچنان که به نماز می ایستد بنده ذلیل ،طالب و راغب ،بیمناک از عذاب خدا،امیدوار به رحمت خداوند بلند مرتبه ،در مانده و زاریگری که با آرامش و وقار ،خشوع در اعضاء خوارح ،فروتنی ،و با مناجات نیکوی قلب و با طالب رهایی نفس خود که خطایاش او را فرا گرفته و گناهانش او را هلاک ساخته مقام آنرا که در پیشگاهش ایستاده بزرگ می دارد و هیچ نیرویی جز از خدا نیست.
از پیامبر صلی الله علیه و آله روایت شد که فرمود :پروردگار خود را عبادت کن چنانکه گویی او را می بینی ،یا که اگر تو او را نمی بینی او تو را می بیند .
بر گزیدی از کتاب آداب نماز از امام راحل صلوات الله علیه
