در آداب قلبیه نماز

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست           عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست (سعدی)                       آنان که مجذوب جمال جمیل و عاشق ودلباخته حسن ازلند واز جام محبت سر مست واز پیمانه الست بی خود از هر دو جهان رسته وچشم از اقالیم وجود بسته وبه عز قدس جمال الله پیوسته اند برای آنها دوام حضور است ولحظه ای از ذکر وفکر ومشاهدت و مراقبت مهجور نیستند.و آنان که اصحاب معارف وارباب فضایل وشریف النفس و کریم الطینته اند ،چیزی را به مناجات حق اختیار نکنند و از خلوت ومناجات حق او را طالبند و عز وشرف وفضیلت ومعرفت را همه در تذکر ومناجات با حق دانند. ای عریز،تو نیز به قدر میسور ومقدار این وقت مناجات را غنیمت شمار وبه آداب قلبیه آن قیام کن ،و به قلب خود بفهمان که مایه حیات ابدی و سر چشمه ی فضائل نفسانیه وراس الکمال کرامات متناهیه به مراودت و موانست با حق است و مناجات با او خصوصا"نماز که معجون روحانی ساخته شده با دست جمال و جلال حق است از اوقات آن حتی الامکان محافظت کن .اوقات فضیلت آن را انتخاب کن که در آن نورانیتی است که در دیگر اوقات نیست و اشتغالات قلبیه خود را در آن اوقات کم کن بلکه قطع کن و نماز را با امور دیگر مزاحم قرار مده تا بتوانی قلب را راحت وحاضر کنی .

حضرت امیر صلوات الله علیه روایت شده که چون وقت نماز می شد به خود می پیچید و متزلزل می شد عرض کردند به آن حضرت این چه حالی است تو را یا امیر المومنین می فرمود :آمد وقت امانتی که خدای تعالی عرضه داشت آن را بر آسمان و زمینها و ابا کردند از حمل آن و ترسیدند .                                                           ای ضعیف ،آداب قلبیه اوقات نماز آن است  که خود را مهیا کنی برای ورود به حضور مالک دنیا وآخرت و مخاطبه ومکالمه با حضرت حق جل وعلا ،پس با نظری توجه به ضعف وبیچارگی و ذلت وبی نوایی خود کن و عظمت وبزرگی وجلال وکبریای ذات مقدس جلت عظمته که انبیاء مرسلین وملایکه مقربین در بارگاه عظمتش از خود بی خود شوند و اعتراف به عجز و مسکنت وذلت کنند،و چون این نظر را کردی و به دل فهماندی ،دل استشعار خوف کند و خود وعبادت خود را ناچیز شمارد و خود را به هیچ وجه لایق محضر ندانی ولایق عبادت و عبودیت نشماری واذن دخول در عبادت و عبودیت را فقط از شمول رحمت و عمیم لطف حضرت احدیت جلت قدرته بدانی ، که اگر ذلت خود را نصب عین خود کردی و به جان ودل تواضع برای ذات مقدس حق نمودی و خود و عبودیت خود را ناچیز و بی ارزش دانستی حق تعالی با تو تلطف فرماید و تو را مرتفع کند و به کرامات خود مخلع فرماید.  

بار خدایا، حب دنیا و تعلقات آن ما را از بارگاه قدس و محفل انس تو محجوب نموده، مگر تو با لطف خفی خوی از ما افتادگان دستگیری فرمایی و جبران ماسبق را فرمایی تا بلکه از خواب غفلت انگیخته شده راهی به محضر قدس پیدا کنیم.

 

                                                                                     گزیده ای از کتاب آداب نماز امام خمینی (ره)